تریاک بومی اروپا و از طریق اروپا به هند، چین و شرق آسیا راه یافت و اعراب آن را به ایران آوردند و در ایران به نام افیون شناخته و بعدها به تریاق معروف شد که معرب آن تریاک است؛اعتیاد و کاربرد نابجای تریاک در ایران از ربع سوم سده نوزدهم آغاز شد. پیش از آن گرچه تریاک در دسترس بوده اما به نظر می‌رسد که اعتیاد به آن بسیار کم بوده است.

از نخستین داروهایی که بشر آن را شناخت تریاک بود که اصل آن بین ۸۰۰۰-۷۰۰۰ سال قبل در منطقه بالکان در اروپا و سپس در اروپای مرکزی (سوئیس و فرانسه) کاشته شد. خواص دارویی آن اما، به یونان و روم باستان برمی‌گردد که به عنوان داروی مخدر از آن استفاده می‌کردند و در معابدشان کاربرد مذهبی و دارویی داشته است.

در خط سومری علاماتی برای خشخاش به کار می‌بردند که به معنای «گیاه خوشحال» بود. مصری‌ها هم کشت خشخاش را از سومری‌ها آموختند و از طریق آنها به خواص تریاک پی بردند و تا سده چهارم و پنجم مصر عمده‌ترین تولیدکننده تریاک بودند؛ گیاهی یک ساله به ارتفاع ۰/۵ تا ۲ متر، با ریشه‌های سطحی، ساقه سبز، قائم و بی‌کرک که از ماده‌ای مومی پوشیده شده است. برگ‌ها منفرد، متناوب با رنگ سبز غبار آلود و دارای تقسیمات عمیق دندانه‌دار که در برگ‌های فوقانی این بریدگی عمیق‌تر و نامنظم‌تر است. گیاهی روز بلند که با بلند شدن روزها دوره رشد آن کوتاه‌تر می‌شود و گل‌ها درشت و زیبا که در واریته‌های مختلف به رنگ‌های سفید یا قرمز مایل به بنفش دیده می‌شود. میوه، کپسول کم و بیش کروی یا گویچه‌ای که در قاعده مدور دارای پایک کوتاه است. شیرابه این گیاه حاوی ۱۰ تا ۱۵ درصد آب، ۲۰ درصد مواد قندی و همچنین مقداری اسیدهای آلی نظیر اسید لاکتیک، اسید فوماریک و اسید اگزالو استیک و ۱۰ تا ۲۰ درصد آلکالویید است.

خشخاش بومی اروپای جنوب شرقی (شبه جزیره بالکان) است که حدود ۷-۸ هزار سال قبل در اروپا کشت می‌شد و به عنوان خوراکی و از روغن آن استفاده می‌شد و این نشان‌دهنده آن است که قطعاً به خواص آن پی برده بودند و دامنه گسترش آن به اروپای مرکزی نیز رسیده بود.